LÍNGUA MIRANDESA

La Lhéngua Mirandesa, doce cumo ua meligrana, guapa i capechana, nun ye de onte, de trasdonte ou trasdontonte mas cunta cun uito séclos de eijisténcia. Sien se subreponer a la “lhéngua fidalga i grabe“ l Pertués, ye tan nobre cumo eilha ou outra qualquiera. Hoije recebiu bida de l absedo i de l cenceinho an que bibiu tantos anhos. Deixou de s’acrucar, znudou-se de la bargonha, ampimponou-se para, assi, poder bolar, strebolar i çcampar l probenir. Agarrou l ranhadeiro para abibar l lhume de l’alma i l sangre dun cuorpo bien sano. Chena de proua, abriu la puorta de la sue prieça de casa, puso fincones ne l sou ser, saliu pa las ourrietas i , cumo l reoxenhor i la chelubrina, yá puode cantar, yá se puôde afirmar. A la par de l Pertués, a partir de hoije, ye lhuç de Miranda, lhuç de Pertual. Testo d’Apersentaçon de l Porjeto Lei de reconhecimiento de ls dreitos lhenguísticos de la Quemun