Таңһылыу Вәлиева (Ҡарасурина), Баймаҡ районы Байым ауылы

“ӘСӘЛӘР“ тигән йондоҙлоҡ Әсәй! Әсә-әй! Ә-ә-әсәй! Әсәй? Әсәй... Әсәкәйем, Әсәм, Әсәйем. Асылыңа ҡайтыуыңа байтаҡ, Һин янымда бар, тип йәшәйем. Күҙ яҙҙырмай ҡарап торғандайһың, Юлға сыҡһам, йәнәш бараһың, Ауырлыҡтар ҡайсаҡ һөрөндөрһә, Иңдәреңде терәй һалаһың. Йә бармаҡ янайһың: – Сама бел, – тип, Йә, шелтәләп, башың сайҡайһың. Изге фәрештәләй ҡанат йәйеп, Хәүеф - хәтәрҙәрҙән һаҡлайһың. ...Беҙ етәүҙе ир еткерәм, тиеп Һыҙлағандыр беләк елегең. Ымлап ҡына күрһәтә торғайның Өрлөктәге һабаҡ селеген. Ауылыма ҡайтһам, ағайҙарым Яратып арҡамдан һөйәләр. Ат менгәндәй булам, еңгәләрем: – Әсәң ҡошап шәпһең! – тиһәләр. Бик һағынһам, төнгө күккә бағам, Йымылдаша һанһыҙ йондоҙҙар. Ә мин беләм – шул төпһөҙ Асманда “Әсәләр“ тигән йондоҙлоҡ бар. ...Йәйге эңер. Арып ҡайтып киләм. Һуңғы шәлкем нур күктә һүнде. Шыйыҡ сыбыҡ тотоп, әсәй тора – Иманымды уҡытыр инде. – Иртән киткән Ҡарағолаҡ ҡайта, Көн оҙон олағып йөрөй ҙә. Ниткән бала булдың, бер әйтәгүр. Ҡалғандары, ана, вис өйҙә. Сығып кит