Көшкен қазақтар.

Қытайдағы қандастарға хат Тағдыр ма, əлде заман ба маңдайға сызған таңбасын, Жазбайын десем жанға ауыр, айтпайын десем арға сын. Жатқа кеткен жерімде, жан бауырым бар еді, Қылбұрау түсті-ау мойныңа, қытайда қалған қандасым! Атажұрт - алтын бесігің, шаршасаң сүйер арқаңды, Арқардай алшаң бастырған маңырап жеткен марқаңды. Ұзын арқан, кең тұсау болар деп бейқам жүрдің бе, “Туған жер - алтын тұғыр“ деп, қия алмай алтын Алтайды? Жылдарға көміп сағыныш, жүрекке шерін тағады Ай, Жəнібек алған Қара Ертіс буынып, жылап ағады ай. Бөрілер жортқан боз дала ең, қаптады-ау қара құмырсқа, Уыстан шығып өр Алтай, қайырылмай кетіп барады-ай! Жүректі немен жұбатам, уақыт, өзің айт емін, Ештеңеге қарамай, есің барда қайт, елім! Темір тоқта киіліп, діл мен тілден ажырап - жəудіреген қара көз ханзу боп кетсе қайтемін?.. Саясат деген сайқалдың түйіні бар ма шешілмес? Алдыңда Атажұртың бар: азанда көш, бесін көш. Сен жоғалтсаң біздерді, біз жоғалтсақ сендерді, Балбал тас болып сөйлейтін, кəрі тарих кешірмес! Тағдыр ма, əлде