... Լիլի Շակրին «Հաղթանակները ցավից են ծնվում»

Մի օր քեզ թիկունքից կհարվածեն հենց նրանք, ում կրծքով ես պաշտպանել, ու թեև հարվածը թիկունքից է լինելու, միևնույնն է, այն ուղիղ սրտիդ է կպնելու: Մի օր քեզ ուրանալու են մի լուցկու համար որի տված լույսը ընդամենը կես րոպե է տևելու, և հրաժարվելու են քո տևական լույսից, ինչպես որ հավերժությունից են հրաժարվում ներկայի կարճաժամկետ հաճույքի համար: Մի օր քեզ վաճառելու են կես արծաթով, դավաճանելու են կես խոսքից, մոռանալու են օրվա կեսից ու կես բաժակից... Մի օր հասկանալու ես, որ քանի դեռ պետք էիր, քեզ աչքի տակ էին պահում, որպես պահեստային ու հարմար տարբերակ, իսկ երբ դադարեցիր պետք լինել, քեզ պահելն ավելորդ համարեցին, ինչպես կովին, որ երբ էլ կաթ չի տալիս մորթում են... Մի օր հասկանալու ես, որ քո համար աշխարհի ամենաթանկ բանը դա ժամանակը չէ, այլ արցունքները, հասկանալու ես, որ եթե կյանքի ինչ-ինչ հատվածում տարբեր առիթներով ժամանակդ նվիրել ես արժանի ու անարժան մարդկանց, ապա արցունքներդ պիտի նվիրես բացառապես արժանիներին, թեև արժանին երբեք չի թողնի աչքերդ թրջես... Մի օր հասկանալու ես, որ չսիրվելուց շատ ավելի սարսափելի է, սիրո մեջ օգտագործվելն ու սիրուց փորձվելը և այդ ժամանակ ընդունելու ես, որ բոլոր տեսակի սերերի մեջ, սերն առ Աստված միակն է, որ քեզ չի ցավեցնի, չի ուրանա ու չի լքի, այլ օր օրի կօրհնի ու կապրեցնի: Մի օր հասկանալու ես, որ քեզ տեսնում ու լսում են, բայց չեն հասկանում, որովհետև հասկանալու համար զգալ է պետք: Հասկանալու ես, որ քեզ ուշադիր կարդալու են ոչ թե հասկանալու, այլ բացթողումներդ ու տառասխալդ ուղղ