Татарские сказки / Шурале / на татарском

Шүрәле I Нәкъ Казан артында бардыр бер авыл – “Кырлай” диләр; Җырлаганда көй өчен, “тавыклары җырлай”, диләр. Гәрчә анда тумасам да, мин бераз торган идем; Җирне әз-мәз тормалап, чәчкән идем, урган идем. Ул авылның, һич онытмыйм, һәр ягы урман иде; Ул болын, яшел үләннәр хәтфәдән юрган иде. Зурмы дисәң, зур түгелдер, бу авыл бик кечкенә; Халыкның эчкән суы бик кечкенә инеш кенә. Анда бик салкын вә бик эссе түгел, урта һава; Җил дә вакытында исеп, яңгыр да вакытында ява. Урманында кып-кызыл кура җиләк тә, би