Mehtap Meral - Dağınık Bahçe

Mehtap Meral - Dağınık Bahçe; İçimde bir taş büyüttüm Onu eritebilecek bütün sulardan geçtim Aşındıracak bütün rüzgarlar durdu En güzel olduğum evleri bırakıp yollara düştüm En yumuşak yataklardan uçurumlara çakıldım Dönmeyi bilmeyenlerin bahçeleri dağınık olur Yabani otlar sarar Bahçemi yabani otlar sardı Kimse sulamadı Ölmek uzun bir yol muydu bu kadar? Elimi kalbime koyuyorum Tenin kulakları var Sesim yok Sesim nerde benim? Kalbimi duy diyorum Sana değil Dağlara belki Taşlara olabilir Birlikte geziyoruz koyları Derin sulara bakıyoruz Yüzme bilmiyorum Kara çocuklar bilmez çoğu kez Dağları bilir Taşları Ağrılarımın anlamını soruyorum Yük diyorlar Al diyorum Kuşlara belki Bebe dişlerine elmaya Çekirdeğine belki Sana değil Acıyor kalbim Turgut Uyar kadar Sanki bütün güzel adamlar ölmüş Öc alır gibi sevişen adamlar kalmış geride Miras kalmadı ömrüm benim Sevişe sevişe yarattım Araya araya buldum Hala yolda diğer yarım Kurda kuşa yedirmem Ölmemek için yaptıklarınla var olacaksın deseler Belki koşa