Պարույր Սեւակ «ԱՆՋԱՏՈՒՄ», կարդում է՝ Նունե Ավետիսյանը

Դու չկա՛ս, չկա՛ս... Եվ առավոտը Այնպես աղոտ է, Ասես ցավոտ է: ...ու չե՜ս լինելու: Եվ հորիզոնն է փակվում իմ առջև: Նրան փակում է ո՛չ ամպի ճոթը, Այլ քո զգեստի ամպեղեն փո՜թը: Դու չկա՛ս, չկա՜ս... Եվ օդ է դարձել Այս համատարած անտեր կարոտը: ...ու չե՞ս լինելու: Ու թվում է, թե լուցկի մոտեցնեմ՝ Պիտի բռընկի ինքը վառ օդը: Դու չկա՛ս, չկա՜ս... Ինչո՞ւ եմ սակայն քեզ զգում այնպե՛ս, Այնպե՜ս եմ զգում, ինչպես երևի Ոտից նոր զրկվածն զգում է ոտը, Որ նո՛ւյնպես չկա Ու չի՜ լինելու...